17 Μάι Δημήτρης Καραγιάννης “Η αδικία Που Πληγώνει” | Έκφραση Ψυχής | Χώρος Συμβουλευτικής & Ψυχοθεραπείας
“Όταν η σχέση στο ζευγάρι εκπίπτει στην αναζήτηση της δικαίωσης, διαστρέφεται σε διαμάχη εξουσίας, δηλαδή επικράτησης, δηλαδή θανάτου. Όταν το ερωτικό παιχνίδι γίνεται παιχνίδι επικράτησης, τότε η ηδονή συνδέεται με τον πόνο και οι σύντροφοι αναγνωρίζονται επιλεκτικά ως θύματα και ως θύτες.
Στα πλαίσια της διαμάχης ο κάθε σύντροφος θα αρνηθεί την προσωπικότητα του άλλου και θα διαμαρτύρεται που ο άλλος μειώνει την δική του. Θα επιτεθεί στα όνειρά του. Θα προσβάλλει τις αξίες του. Θα διαβάλλει τις επιδιώξεις του. Θα καταγγείλει τις ρίζες του και την πατρική του οικογένεια. Η δουλειά του άλλου θα γίνει σημείο τριβής και το ενδιαφέρον του γι’ αυτήν σημάδι έλλειψης αγάπης.
Οι όποιες ψυχολογικές γνώσεις θα γίνουν δηλητηριασμένες ερμηνείες που θα στοχεύουν στην αχίλλειο πτέρνα της καρδιάς του άλλου. Θα αναζητεί και θα επικαλείται τρίτους, όχι για να βγει από την απελπιστική μιζέρια της αυτοδικαίωσης, αλλά για να βρει συμμάχους που θα επιτεθούν, θα αφοπλίσουν και θα συνδράμουν στην εξόντωση του συντρόφου.
Θα αναζητήσει ειδικούς που σκέφτονται γραμμικά, για να τους προκαλέσει να δουν τα συμπτώματα του συντρόφου του, ώστε να επιβεβαιώσουν την ψυχοπαθολογία του. Θα αναζητήσει κριτές που έχουν τα δικά του κριτήρια και που απεχθάνονται κάθε τι ξένο, ώστε να τον δικαιώσουν.”
“Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι μέσα στην πάλη της επιβίωσης δεν είναι δύσκολο να χαθούν στην διαχείριση της καθημερινότητας και να χάσουν την ομορφιά της ίδιας της ζωής· να βρίσκονται κοντά στους ανθρώπους που αγαπούν και να δυσκολεύονται να εκφράσουν την αγάπη τους και να μοιράζονται μόνο την κούρασή τους. Να παρασύρονται στη ρουτίνα και να χάνουν την δυνατότητα να εκπλήσσονται.”
“Το συμπέρασμα ήταν καταλυτικό. Όποιος είχε διακινδυνεύσει και είχε μιλήσει για κάποιο προσωπικό του θέμα, για μια δυσκολία ή για μια επιθυμία του, είχε γίνει κατανοητός από τον σύντροφό του.”
“Ο ερωτικός άνθρωπος νιώθει να αναβλύζουν μέσα του χιλιάδες διαφορετικές επιθυμίες που αγγίζουν διαφορετικές πλευρές του, αλλά που όλες περικλείουν την βασική επιθυμία για ζωή. Δεν περιορίζει την ερωτική του ικανότητα μόνο στις ερωτικές σχέσεις. Το βλέμμα του αναγνωρίζει την ομορφιά και εκστασιάζεται σε διαφορετικές καταστάσεις. Ένα τοπίο, μια τρυφερή ανθρώπινη στιγμή, μια παθιασμένη υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γίνονται αφορμές για να νιώσει έκσταση.”
“Η αδικία στην παιδική ηλικία δεν είναι μόνο η κλοπή της ξένοιαστης παιδικότητας, της φυσικής στην περίοδο αυτή, αλλά και η παρεμπόδιση της αυτονόμησης που επιβάλλεται να κατακτηθεί ενόψει της ενηλικίωσης.”
“Η ερμηνεία για την κατανόηση της στάσης αυτής είναι εύκολη, αλλά η θεραπεία είναι πολύ δύσκολη και απαιτητική. Απαιτεί την επίτευξη σχέσης με κάποιον που δεν πιστεύει στις σχέσεις. Απαιτεί θεραπευτικό αίτημα από κάποιον που αισθάνεται ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα. Απαιτεί εμπιστοσύνη από κάποιον που το πρόβλημά του είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης. Απαιτεί εγγύτητα από κάποιον που καταγράφει την εγγύτητα ως απειλή. Επομένως ακυρώνει την όποια δυνατότητα θεραπευτικής παρέμβασης προτού να ξεκινήσει.”
“Ένα συχνό πρόβλημα στην σύναψη τραπεζιτικών δανείων αποτελεί η ύπαρξη ισχυρών δεσμεύσεων που δεν είναι ορατές σε πρώτη ανάγνωση. Αντίστοιχοι μυστικοί όροι υφίστανται στις ανθρώπινες σχέσεις, καθώς στις όποιες παρεχόμενες προσφορές υφίστανται πολλές κρυφές δεσμεύσεις που δεν γίνονται αντιληπτές από όποιον μέσα στην ανάγκη του επιζητάει να βολευτεί, δίχως να βλέπει το κόστος που θα έχει στη συνέχεια.”
“Η αναγνώριση, όταν δεν τίθεται ως στόχος, αλλά έρχεται ως αποτέλεσμα της υπεράσπισης της προσωπικής πορείας, έχει μια γλυκιά αίσθηση που επουλώνει τα τραύματα που μπορεί να υπέστη κάποιος στη μοναχική του πορεία. Η αναγνώριση τότε δεν εκλαμβάνεται ότι αφορά το άτομο, αλλά το έργο του.”
“Οι πολιτικοί, για τους οποίους η ηδονή της εξουσίας αποτελεί ένα ισχυρό παραισθησιογόνο ναρκωτικό, θα κάνουν το κάθε τι προκειμένου να μην το χάσουν αλλά, όταν συμβεί η οριστική ήττα, τους βρίσκει όπως όλους τους χρόνιους χρήστες: άδειους, εξαντλημένους και χαμένους, στο περιθώριο της πραγματικής ζωής.”
Bo Bartlett