Ψυχολογικοί Ρόλοι Που Αναλαμβάνουμε Ως Παιδιά «Το Παιδί Που Παραμελείται Ή Απορρίπτεται» | Συμβουλευτική & ΨυχοΘεραπεία

01 Αυγ Ψυχολογικοί Ρόλοι Που Αναλαμβάνουμε Ως Παιδιά «Το Παιδί Που Παραμελείται Ή Απορρίπτεται» | Συμβουλευτική & ΨυχοΘεραπεία

Σε αυτή την κατηγορία μπορούμε να διακρίνουμε τρεις επιμέρους περιπτώσεις.

Πρώτον, το ανεπιθύμητο παιδί, που γεννήθηκε τυχαία σε μια δύσκολη φάση της ζωής των γονέων του.

Παρά τις μετέπειτα προσπάθειες τους να ανταποκριθούν στις ανάγκες του, η αί­σθηση ότι δεν είναι επιθυμητό βιώνεται σε όλη του τη ζωή, ενώ μπο­ρεί να μην υπάρχει συνειδητή μνήμη.

Οι μεταγενέστερες επιπτώ­σεις αυτής της αίσθησης είναι περίοδοι κατάθλιψης χωρίς εμφανείς λόγους, καθώς η πρώιμη δύσκολη εποχή έχει αφήσει το αποτύπω­μά της: ανασφάλεια, έλλειψη αυτοπεποίθησης, αμφιβολία για τα συναισθήματα του άλλου προς το πρόσωπό του.

Δεύτερον, το παραμελημένο παιδί, το οποίο παρατεταμένα στερείται τη φροντίδα, την προσοχή και την υποστήριξη των γονέων του ή του παρέχεται με πολύ αυστηρούς συναισθηματικούς κανόνες.

Τρίτον, το παιδί που υφίσταται απόρριψη από τους γονείς, δηλαδή η έλλειψη εν­διαφέροντος για τις ανάγκες του συνδυάζεται με συνεχή επίκριση και φραστική επίθεση.

Η απόρριψη αποτελεί ένα από τα πιο κοινά αλλά και πιο τραυματικά βιώματα της παιδικής ηλικίας, γιατί η επί­κριση του γονέα συντηρείται μέσα στο παιδί και γίνεται αναπόσπα­στο μέρος της εικόνας που έχει για τον εαυτό του.

Το παιδί που έχει παραμεληθεί ή απορριφθεί είναι;

Ώς  ενήλικος, επικριτικός προς τον εαυτό του και αναζητά συντρόφους που ανα’-” παράγουν το επικριτικό μοτίβο συσχέτισης.

Παρότι δυσκολεύεται να το αποκαλύψει, νιώθει τρομερή ανάγκη να ικανοποιεί τους άλλους αποδεικνύοντας ότι αξίζει, τείνει να επικρίνει τον εαυτό του για οτι­δήποτε κακό συμβαίνει και, εάν υποστεί απόρριψη, το αποδίδει σε δι­κές του αποτυχίες.

Δυσκολεύεται να σχηματίσει σταθερές και δε­σμευτικές σχέσεις και, όταν το κάνει, τείνει να αφοσιώνεται σε αν­θρώπους που τον απορρίπτουν.

Σε αυτές τις σχέσεις αναστέλλει το θυμό του για να μην τις διαταράξει, οπότε καταλήγει να αντιδρά με παθητικότητα ή κατάθλιψη.

Αντίθετα, όταν η σχέση γίνει πιο ουσια­στική και στενή, έχει την τάση να αποτραβιέται.

Μπορεί, επίσης, να δημιουργεί και να διαλύει περιστασιακές σχέσεις.

Ιδιαίτερα το παιδί που μεγαλώνει νιώθοντας ότι του επιτίθενται ή το απορρίπτουν συ­στηματικά μαθαίνει να ζει ως ενήλικος απομονωμένος, γιατί στη μοναξιά αισθάνεται εν μέρει ασφαλής.

Με αυτό τον τρόπο προστατεύε- σται μια ολόκληρη ζωή από την αναβίωση της αρχικής απόρριψης.

Τείνει να επιλέγει για σύντροφο άτομα της ίδιας κατηγορίας ή της κά­τηγορίας «παιδιά-βοηθοί γονέα», που μπορούν να τον αναλάβουν και να του καλύψουν όσες ανάγκες δεν του είχαν καλύψει οι γονείς του.

Συστημική Προσέγγιση – Θεωρήσεις & Εφαρμογές | ivanzartzattorneys.co.za

Μαρία Κορακά | Ψυχολόγος – ΨυχοΘεραπεύτρια | Κοινωνική Λειτουργός | Θεραπεύτρια Οικογένειας – Ζεύγους