Τα καμπανάκια της ζωής – δίνω αξία στο μικρό, για να προλάβω το μεγάλο.

Η ζωή δεν προειδοποιεί με σειρήνες· πρώτα χτυπάει καμπανάκια. Μικρά παράπονα, μικρές ενοχλήσεις, μικρές σιωπές που ψιθυρίζουν «πρόσεξέ με». Αν τα αγνοήσεις, γίνονται καμπάνες που σε κουφαίνουν: αρρώστια, θυμός, ρήξη, απώλεια.

Στις σχέσεις, τα καμπανάκια είναι ακόμη πιο λεπτά: ένα βλέμμα που αποσύρεται, μια κουβέντα που δεν ειπώθηκε, μια αγκαλιά που δεν δόθηκε. Αν πεις «δεν έγινε τίποτα», το μικρό κενό γίνεται τείχος. Και τότε δεν φταίει η καταιγίδα που σε βρήκε· φταις που δεν άκουσες τη σταγόνα.

Το μικρό είναι το πρώτο σημάδι. Δεν είναι αδυναμία να το αναγνωρίσεις· είναι ωριμότητα. Γιατί το «σιγά, θα περάσει» είναι η πιο ακριβή αδιαφορία που μπορείς να πληρώσεις. Αυτό που σήμερα μοιάζει ασήμαντο, αύριο μπορεί να γίνει βουνό που πλακώνει δύο ανθρώπους.

Η αξία δεν είναι να καυχιέσαι ότι άντεξες τη θύελλα· είναι να έχεις την ευαισθησία να ακούσεις τον πρώτο ψίθυρο του ανέμου, μέσα σου και στον άλλον. Γιατί η αληθινή δύναμη δεν είναι να στέκεσαι όρθιος μπροστά στη ρήξη, αλλά να τη μαλακώνεις πριν ξεσπάσει. Και οι σχέσεις που αντέχουν, είναι εκείνες που ακούν έγκαιρα τα καμπανάκια τους.

#ΜαρίαΚορακά – Ψυχολόγος, Κοινωνική Λειτουργός, Ψυχοθεραπεύτρια