Μερικές φορές δεν φεύγουμε γιατί αγαπάμε· μένουμε γιατί φοβόμαστε να δούμε ποιοι είμαστε χωρίς τον άλλον.

Μερικές φορές δεν φεύγουμε γιατί αγαπάμε· μένουμε γιατί φοβόμαστε να δούμε ποιοι είμαστε χωρίς τον άλλον. Η αγάπη, τότε, γίνεται καθρέφτης της εξάρτησης, όχι της ελευθερίας. Παραμένουμε σε σχέσεις που έχουν χάσει τη ζωντάνια τους, επειδή εκεί μέσα νιώθουμε ότι έχουμε ταυτότητα — ακόμη κι αν πονάμε. Φοβόμαστε το κενό που θα αφήσει η απουσία, το άγνωστο της σιωπής, τη συνάντηση με τον εαυτό μας χωρίς τον ρόλο του «μαζί».

Κι όμως, η απομάκρυνση δεν είναι πάντα απώλεια· συχνά είναι αρχή. Η απόφαση να δεις ποιος είσαι χωρίς τον άλλον είναι πράξη αγάπης προς εσένα. Γιατί η αγάπη που μένει μόνο από φόβο, σταματά να είναι αγάπη και γίνεται ανάγκη. Μόνο όταν αντέξεις τη μοναξιά, μπορείς να ξανασυναντήσεις αληθινά τον άλλον — ή να βρεις εκείνον που σε βλέπει όπως είσαι, όχι όπως χρειάζεται να είσαι για να μη φύγει.

Η ωριμότητα δεν είναι να κρατάς· είναι να ξέρεις πότε το κράτημα πληγώνει και το άφημα λυτρώνει.