Η ψυχή μας δεν σκοτεινιάζει ξαφνικά· σκοτεινιάζει λίγο λίγο κάθε φορά που δεν ακούμε το παράπονό της.

Η ψυχή μας δεν σκοτεινιάζει ξαφνικά· σκοτεινιάζει λίγο λίγο κάθε φορά που δεν ακούμε το παράπονό της. Η σκιά αυτή δεν πέφτει απότομα, αλλά τρυπώνει στις στιγμές που παραμερίζουμε όσα νιώθουμε για να μη χαλάσουμε ισορροπίες. Στις φορές που λέμε «άστο, δεν θα το ανοίξω τώρα», ενώ μέσα μας ξέρουμε ότι κάτι πονά. Η ψυχή ζητά μικρές καθημερινές ματιές, ένα ζεστό «σε βλέπω», ένα τίμιο «σε άκουσα».Αν δεν τις παίρνει, μαζεύει φθορά. Όχι για να μας τιμωρήσει, αλλά για να μας ψιθυρίσει ότι χρειάζεται χώρο για να ανασάνει. Και όταν της τον δίνουμε, ξαλαφρώνουμε ολόκληροι.