23 Σεπ Ο “λευκός γάμος”, είναι, συμβίωση χωρίς ανάσα∙ ένα σπίτι με τοίχους αλλά χωρίς φως.
Ο λευκός γάμος είναι σαν ένα σπίτι με κλειστά παράθυρα.
Από έξω δείχνει τακτοποιημένο, ήσυχο, «καθώς πρέπει».
Μα μέσα δεν μπαίνει φως, δεν ανανεώνεται ο αέρας, δεν κυκλοφορεί ζεστασιά.
Οι άνθρωποι εκεί συνυπάρχουν, αλλά δεν αγγίζονται. Δεν καυγαδίζουν, μα ούτε και ζουν.
Κάποιοι μένουν για την ασφάλεια, άλλοι για την εικόνα, άλλοι γιατί «βολεύει».
Μα η βολή δεν είναι αγάπη∙ είναι φυλακή με ωραίες κουρτίνες.
Η απουσία σώματος και ζεστασιάς γεννά κενό — και το κενό πάντα ζητά να γεμίσει.
Με μοναξιά. Με απιστία. Με σιωπηλή φθορά.
Ο λευκός γάμος είναι άχρωμος. Και το άχρωμο δεν πληγώνει ίσως, αλλά δεν θρέφει κιόλας.
Η αλήθεια είναι σκληρή: ό,τι δεν αναπνέει, σιγά-σιγά πεθαίνει.
Κι όποιος ζει σε τέτοιο γάμο έχει δύο δρόμους: ή ανοίγει τα παράθυρα να μπει φως, ή βρίσκει το θάρρος να φύγει.