13 Σεπ Το όριο τίθεται μία φορά∙ καθαρά και ήρεμα. Αν το ξαναλέμε για να πείσουμε, δεν είναι πια όριο, είναι διαπραγμάτευση.
Το όριο δεν χρειάζεται φωνές ούτε επαναλήψεις.
Μια φορά, καθαρά και με σταθερότητα, είναι αρκετή.
Από τη στιγμή που αρχίζουμε να το ξαναλέμε και να το εξηγούμε διαρκώς, παύει να λειτουργεί ως όριο και μετατρέπεται σε κάτι αβέβαιο, που χωρά αμφισβήτηση.
Το όριο δεν είναι αφορμή για συζήτηση, αλλά σήμανση πορείας: εδώ τελειώνει ο δρόμος της παραβίασης και αρχίζει ο δρόμος του σεβασμού.
Όποιος θέλει να μείνει στη σχέση, χρειάζεται να το αναγνωρίσει και να το σεβαστεί.
Όποιος όχι, θα επιλέξει να φύγει.
Το δύσκολο κομμάτι δεν είναι να το πούμε, αλλά να αντέξουμε την πιθανότητα της απόστασης που μπορεί να φέρει.
Αν υποχωρήσουμε από φόβο μοναξιάς, τότε χάνουμε το πιο πολύτιμο: τον εαυτό μας.
Η σταθερότητα στο όριο ίσως πονά στην αρχή, αλλά είναι η μόνη βάση πάνω στην οποία μπορεί να χτιστεί αληθινός σεβασμός και υγιής σχέση.
Ψυχολόγος, Κοινωνική Λειτουργός, Ψυχοθεραπεύτρια