Η απεργία πείνας, είναι κραυγή πόνου και διεκδίκησης, μια άρνηση να σκεπαστεί η τραγωδία με σιωπή.

Η εικόνα με το πορτρέτο ενός χαμένου παιδιού δεν είναι απλώς μια προσωπική τραγωδία· είναι η συμπύκνωση μιας κοινωνίας που δεν αντέχει άλλο τη σιωπή.

Η απεργία πείνας γίνεται το έσχατο μέσο αντίστασης, μια κραυγή που απαιτεί αλήθεια όταν οι θεσμοί αδιαφορούν ή συγκαλύπτουν.

Δεν πρόκειται για εκδίκηση· πρόκειται για δικαιοσύνη, διαφάνεια και σεβασμό προς τις ζωές που χάθηκαν.

Όσοι στέκονται γύρω δεν στηρίζουν μόνο έναν γονιό που πενθεί· αντιστέκονται στην αδικία και στην αδιαφορία που δηλητηριάζει το συλλογικό μας βίωμα.

Η παρουσία τους μετατρέπεται σε πράξη μνήμης και πίεσης, υπενθυμίζοντας ότι η κοινωνία δεν έχει την πολυτέλεια της λήθης.

Κάθε μέρα χωρίς απάντηση βαραίνει περισσότερο, γι’ αυτό και η απαίτηση δεν μπορεί να σβήσει: δικαιοσύνη εδώ και τώρα, με διαφάνεια, λογοδοσία και αξιοπρέπεια. Το αίτημα είναι απλό και βαθιά ανθρώπινο – να μη χαθεί η αλήθεια μέσα στη σιωπή.