29 Ιούλ Το Να Προστατεύεις Ως Γονιός Τον Χρόνο Σου Είναι Μεγάλη Υπόθεση | Συμβουλευτική & ΨυχοΘεραπεία
Τα παιδιά πρέπει να μάθουν ότι δεν είναι όλες οι ώρες «δικές τους»
Το να ξέρει ένα παιδί ότι δεν είναι όλες οι ώρες δικές του, ότι οι γονείς χρειάζονται χώρο και χρόνο κάποιες ώρες μέσα στην ημέρα είναι μια μορφή οριοθέτησης.
Τα πλάσματα στα οποία ανήκουν όλες οι ώρες μας, κυριολεκτικά, είναι τα μωρά. Διότι εξαρτώνται από εμάς, γιατί δεν «καταλαβαίνουν» ότι η μαμά είναι κουρασμένη και γιατί στην βρεφική ηλικία δεν μπορούμε να έχουμε τέτοιες απαιτήσεις.
Μεγαλώνοντας όμως, το παιδί καλό είναι να μαθαίνει σιγά σιγά πως μια ημέρα είναι σαν μια πίτα. Χωρίζεται σε πολλά κομμάτια και κάποιο από αυτά ανήκει μόνο στους γονείς. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Ότι όταν υπάρχει αυτό το κομμάτι, το οποίο έχετε ορίσει με το παιδί από κοινού, ή το έχετε ενημερώσει γι’ αυτό, δεν παραβιάζεται για κανένα λόγο, πλην εκτάκτων καταστάσεων.
Όταν έγινα μητέρα και μεγαλώνοντας το παιδί μου, συνειδητοποίησα την ανάγκη ύπαρξης αυτού του χρόνου για μένα. Ωστόσο για να υπάρξει έπρεπε να «συνεργαστεί» και το παιδί μου σε αυτό. Πριν ορίσω αυτήν την ώρα για τον εαυτό μου, δεν μπορούσα να βρω ησυχία. Η 6χρονη κόρη μου φώναζε «μαμάαααα» ανά νανοσεκόντ για κανένα σοβαρό λόγο, μόνο και μόνο για να της δώσω την προσοχή μου. Δεν μπορούσα να μιλήσω στο τηλέφωνο, δεν μπορούσα να χαζέψω μισή ώρα με ένα βιβλίο, με το κινητό μου, με οτιδήποτε, δεν μπορούσα να καθήσω με τον άντρα μου ή με μια φίλη μου να πιω έναν καφέ χωρίς διακοπή. Η μικρή μπούκαρε στον χώρο μου, με διέκοπτε, με τραβούσε και ενώ της εξηγούσα ότι «η μαμά θέλει να ξεκουραστεί μισή ώρα» έκανε ότι δεν καταλάβαινε. Εννοείται ότι 6 ετών είναι μια ηλικία που τα παιδιά τα καταλαβαίνουν όλα, οπότε με τη μη συνεργασία της μου ζητούσε μια μικρή οριοθέτηση.
Της εξήγησα πως όταν φέρνουμε μια φίλη της στο σπίτι για να παίξουν, εγώ δεν την ενοχλώ, την αφήνω στο δωμάτιό της γιατί ξέρω ότι αυτός ο χρόνος είναι δικός της. Το ίδιο ισχύει και με μια δική μου φίλη που μπορεί να έρθει στο σπίτι για καφέ για μια ώρα. Εκείνη την ώρα θέλω χρόνο για τον εαυτό μου και τη φίλη μου. Της είπα ότι μπορεί εκείνη την ώρα να παίξει στο δωμάτιό της, να δει μια ταινία στην τηλεόραση, να κοιμηθεί ή ακόμα και να βαρεθεί – πράγμα το οποίο δεν είναι καθόλου κακό.
Στην αρχή η μικρή δοκίμαζε «που την παίρνει» αλλά μετά σιγά σιγά κατάλαβε ή μάλλον σεβάστηκε, γιατί περί αυτού πρόκειται, τον χρόνο μου. Αυτή η μικρή αλλαγή βοήθησε σε πάρα πολλά πράγματα στη συνέχεια και καλλιέργησε έναν άλλο είδους σεβασμό μεταξύ μας. Αν για παράδειγμα την ώρα που ήμασταν παρέα και κάναμε πράγματα, προέκυπτε ένα 5λεπτο τηλεφώνημα από τη δουλειά για να στείλω ένα μειλ, της έλεγα «δώσε μου 10 λεπτά» και μετα θα είμαι μαζί σου.
Η μικρή, ενώ μέχρι τότε έκανε φασαρία, μου μιλούσε ταυτόχρονα, χοροπηδούσε αποσπώντας μου την προσοχή κατά τη διάρκεια αυτών των 10 λεπτών, σιγά σιγά άρχισε να περιμένει όλο και πιο υπομονετικά τον χρόνο που της ζητούσα μέχρι να επιστρέψω κοντά της.
Ξεκινώντας να διεκδικείτε μικρά «δικαιώματα» για τον εαυτό σας από τα παιδιά, που είναι λογικό ως παιδιά να θεωρούν ότι ο κόσμος γυρίζει γύρω από αυτά, τους διδάσκετε να σέβονται τον άλλον. Σήμερα αυτός ο άλλος είναι ο γονιός, αύριο ένας φίλος ή ένας συνάδελφος και πάει λέγοντας. Και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Ένα σχετικό περιστατικό
Πριν λίγες μέρες ήμουν στο τρένο όπου απέναντι μου καθόταν μια μητέρα με ένα αγόρι γύρω στα 7, και μιλούσαν για διάφορα πράγματα πολύ ευχάριστα. Κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό της μαμάς και κατάλαβα ότι επρόκειτο για σημαντικό επαγγελματικό τηλεφώνημα, συγκεκριμένα για ένα σημαντικό ραντεβού. Η μαμά άρχισε να μιλάει και ο μικρός της τραβούσε επίμονα τη μπλούζα ενώ μιλούσε, λέγοντάς της «μαμάαα, μαμάααα. Η μητέρα είπε «συγγνώμη» στον συνομιλητή της, γύρισε τρυφερά και σταθερά προς το αγόρι και του είπε «Δημήτρη μου, είναι ένα πολύ σημαντικό τηλεφώνημα, δώσε μου 5 λεπτά σε παρακαλώ». Ο μικρός άφησε τη μπλούζα της και σιώπησε ήρεμα, χωρίς μούτρα και νεύρα. Η μητέρα τελείωσε το τηλεφώνημα – που κράτησε πολύ λιγότερο – και στράφηκε προς τον γιο της. «Σε ευχαριστώ» του είπε «που με περίμενες με τόση υπομονή» και συνέχισαν την κουβέντα τους.
Αυτό είναι ένα πάρα πολύ όμορφο παράδειγμα οριοθέτησης. Στο συγκεκριμένο σκηνικό ήταν σαφές οτι είχε προηγηθεί «δουλειά» από την πλευρά της μητέρας και δεν έγινε κανένα θαύμα ξαφνικά μέσα στο τρένο.
Το να προστατεύεις ως γονιός τον χρόνο σου και να τον ορίζεις είναι μεγάλη υπόθεση. Εκτός του ότι κερδίζεις «χώρο» για τον εαυτό σου, μαθαίνει στο παιδί σου να οριοθετεί και τον δικό του χωροχρόνο τώρα και στο μέλλον. Απλά αυτό χρειάζεται υπομονή, αγάπη και συζήτηση. Άλλωστε με αυτό το τρίπτυχο όλα λύνονται.
themamagers.gr//playbuzz.com