Το μέτρημα του χρόνου … ένας αλλιώτικος υπολογισμός.

02 Ιαν Το μέτρημα του χρόνου … ένας αλλιώτικος υπολογισμός.

Σωνόταν ο Δεκέμβρης.

Με βήμα αργό, βαριανασαίνοντας κατέβαινε ο χρόνος ο παλιός τα τελευταία σκαλιά να πάει να αναπαυτεί.
Στα σπίτια μέσα οι άνθρωποι μαζί με τα ψώνια για το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι έκαμναν και τον απολογισμό του έτους.

Μετρούσαν πόσα χρήματα ξόδεψαν, πόσα κέρδισαν, ποιος τους χρωστάει, ποιον έχουν να ξεπληρώσουν.

Άλλος ένας χρόνος χαμένος, σπαταλημένος σε νούμερα.

Ολάκερος ιδωμένος με αριθμούς, με ώρες, με λεπτά.

Να τρέχεις πίσω απ’ του ρολογιού τους δείκτες να ασθμαίνοντας.

Κι ύστερα με την ψυχή στραγγισμένη ν’ αναρωτιέσαι πώς πέρασαν τα χρόνια.

Κείνη την Πρωτοχρονιά έκανε για πρώτη του φορά έναν αλλιώτικο υπολογισμό.

Κόντευε τα πενήντα όταν κατάλαβε ότι δεν έχει άλλο καιρό για χάσιμο.

Πλάι στην ξυλόσομπα, την ώρα που η φωτιά ψυχορραγούσε κι απάνω καίγονταν και μοσχομύριζαν φλούδες από πορτοκάλια και μανταρίνια, άρχισε το μέτρημα.

Λογάριασε τους ανθρώπους που πέρασαν απ’ τη ζωή του και τα σημάδια που του άφησαν.

Συλλογίστηκε δικούς, που τώρα αναπαύονταν στου Θεού τη στράτα.

Θυμήθηκε λόγια, αγγίγματα, ανταμώματα κι αποχαιρετισμούς.

Μέτρησε τα «σ’ αγαπώ» που πρόφερε και κείνα που δεν είπε, γιατί φοβήθηκε, γιατί δεν πρόφτασε.

Κι αποφάσισε πως όσα ξόδεψε η ψυχή γι’ αυτούς που αγάπησε, μονάχα κείνα άξιζαν.

Κείνα τ’ αμέτρητα, όχι τα μετρημένα.

Όλα τ’ άλλα ασήμαντα, διαδρομές μουντές, σπίτι – δουλειά, άδειες μέρες που χαραμίστηκαν στο τίποτα.

Είχε νυχτώσει.

Ξεχάστηκε στις σκέψεις.

Χτύπησε η πόρτα, άνοιξε παραζαλισμένος.

Το σπίτι γέμισε πρόσωπα γνώριμα, βλέμματα ζεστά, χέρια ανοιγμένα.

Οι μέρες του μαζί τους μια αγκαλιά πορτοκαλιές.

Βήματα ταπεινά, αθόρυβα στο περιβόλι του Θεού.

Κουβέντες και φιλήματα που ’χουν τη γεύση της αιωνιότητας.