20 Αυγ Ξυπόλυτη να περπατώ κι εγώ όσο πιο συχνά μπορώ, για να μπορώ αληθινά να βλέπω & ν’ ακούω. | Psychologos-MariaKoraka.Gr
Όταν ήμουνα μικρή
δε μου ταιριάζαν τα παπούτσια
είχα στις φτέρνες ροζ φουσκάλες.
Κι όμως ξεχνούσα το γιατί
γιατί ήταν άραγε στενά
ή γιατί ήταν φαρδιά;
Κρατώντας το καπέλο τους
ρωτούσαν οι γονείς μου
«τι έχει το παιδί, γιατρέ;»
(…) κι ο γιατρός όλο έλεγε πολύ απειλητικά:
«Ξυπόλητη μην την αφήνετε
ποτέ να περπατά».
(…)
Κι έπειτα, που μεγάλωσα,
βλέποντας τις προγόνους μου
και τα μεγάλα, ίσια από κάτω,
πέλματά τους
ήξερα πως τα πόδια μου
ήτανε καμωμένα
μονάχα για να περπατώ
σπέρνοντας τους αγρούς
στα σκοτεινά να δρασκελώ μίλια
πάνω στο χώμα
για να ρουφάω τα θρεπτικά συστατικά
της γης
μεσ’ από τις πατούσες μου
και να βαδίζω και να σκουπίζω
και να στριφογυρίζω
στον κύκλο του χορού.
Όμως τότε, στην «υποανάπτυκτη ευγενική κουλτούρα» όπως τη λένε
τα πόδια των γυναικών
συχνά τα’ ανάθρεφαν για να επιτελούν
μικρές ανθρώπινες θυσίες
Τα έσφιγγαν
δεν τ’ άφηναν ελεύθερα
τ’ ακρωτηρίαζαν σχεδόν.
Ανήμπορα να τρέξουν
στην ανηφοριά
ή στην κατηφοριά
ή… μακριά.
Και όπως αποδείχτηκε…
σκόπιμα γίνονταν αυτά.
Όμως τα δικά μου πόδια
φύγαν τελικά μακριά
κι έφυγα κι εγώ μαζί τους.
Πέταξα την πανοπλία απ’ τα πόδια
για να «περπατώ σωστά»
γιατί είτε μ’ αυτήν είτε χωρίς
ίσια ποτέ μου δεν περπάτησα
…και σήμερα, σαν περπατώ
λοξοδρομώ
και λαχταρώ να δω τούτο ή εκείνο
ή να ορίσω μια πορεία
ή να ξαναζήσω τούτη τη νύχτα,
ή να μιλήσω σε μια ψυχή ή σ’ ένα πλάσμα
να στραφώ σ’ ένα λουλούδι που φυτρώνει
μες στην πέτρα,
να σκύψω και σ’ ένα παιδί να πω
πόσο σημαντικό
να ταξιδεύει αλλού ο νους
αν θέλει να προοδεύσει
ή να σταθώ να λικνιστώ
μπροστά στον εραστή μου.
Τα πόδια κι οι πατούσες μου ανήκουν
στο πνεύμα του Χορού
σ’ αυτό ανήκουν κι οι γοφοί μου…
Και τα παπούτσια τα ορθοπεδικά
δε βοήθησαν καθόλου
σ’ εκείνα που πιότερο χρειαζόταν
η Ψυχή μου.
Οι πιο σπουδαίοι βηματισμοί,
κι οι δρασκελιές κι οι παύσεις
πάντοτε είναι οι «ασταθείς».
Θαρρώ πως τα παπούτσια μου είναι
απ’ τις μορφές της τέχνης μου
τις πιο σημαντικές.
Εύχομαι να μην πειράζει πια
που πολύ συχνά φορώ
τα πιο άσχετα και πιο ασεβή
πολλές φορές παπούτσια.
Παρακαλώ, μου δίνετε κείνα τα μαύρα
με τα κόκκινα τριαντάφυλλα ή τα άλλα
με τα λουράκια που τυλίγονται
στους αστραγάλους
ή τ’ άλλα με τα πονηρά φιογκάκια
στο τακούνι
ή κείνες τις μπότες τις μοτοσικλετικές
με την ατσαλένια μύτη
ή τα καστόρινα μοκασίνια μου
που μου επιτρέπουν
να ψηλαφώ ακόμα κι έναν σπόρο
κάτω απ’ τις σόλες;
Νομίζω πως ήρθε πια ο καιρός
-και χωρίς να συμβουλευτώ
κανέναν γιατρό-
ξυπόλυτη να περπατώ κι εγώ
όσο πιο συχνά μπορώ,
για να μπορώ αληθινά να βλέπω
και ν’ ακούω…
Clarissa Pinkola Estes, Ο χορός των μεγάλων μητέρων, κέλευθος
H Κλαρίσα Πίνκολα Εστές είναι ψυχαναλύτρια, διανοούμενη, βραβευμένη ποιήτρια, ακτιβίστρια, συγγραφέας, υπέρμαχος της κοινωνικής δικαιοσύνης, βραβευμένη με πολλά βραβεία, σήμερα 73 χρονών
~~{}~~
Μαρία Κορακά
Ψυχολόγος – ΨυχοΘεραπεύτρια | Κοινωνική Λειτουργός | Θεραπεύτρια Ζευγαριού & Οικογένειας
Έκφραση Ψυχής – Χώρος Συμβουλευτικής & Ψυχοθεραπείας για Ενήλικες & Εφήβους
Βουραϊκού 2 (Πελεκανέικα) – Πάτρα
Τηλέφωνο Επικοινωνίας : 6974 349 10